Komentarze: 2
W lipcu jechałam do włoch autokarem ponad 30 stopni ,siedziałam przy szybie i tak mnie słońce grzało że załamć się morzna , na autostradzie dookoła same mercedesy , bmw , hondy wszystko oczywiście najlepsze klasy a ja z marnie działającą klimatyzacją siedziałam , głowe miałam opartą o szybę , korek ciąle wlokące się samochody patrzyłam na twarz tych ludzi którzy czuli chyba to samo co ja , nagle jechał jakiś pan sam jechał chyba włoch , ok 33 lat , zadbany nawet spoko i tak się na mnie spojrzał to potrwało kilka sekund on miał taką samą mine jak ja , nagle napdło mnie coś żeby się lekko uśmiechnąć i tak zrobiłam , tak ledwo co , za sekundke u niego też widziałam taką samą reakcje , leciutk uśmiech który mógł zaszywać wszystkie rany , który był takim leciutkim podtszymaniem na duchu , zwykły uśmiech a tyle dla mnie znaczył , już wiedziałm że wszystko będzie ok no i było ok ten uśmiech mnie nie opuszczał miał w sobie coś niesamowitego taką dobrą energie , takie odchylenie warg które chciały przekazać to iż nie jestem sama na świecie , to wspomnienie mi pomag kiedy czuje się smutna i opuszczona , taki uśmiech łamie wszystkie steerotypy , bariery językowe i jnne wymysły ludzi .